Mijn vader was - zoals zeer velen van zijn generatie - een stevige roker. Ik herinner me de bruine vingers van zijn rechterhand, en zijn onafscheidelijke pakje Chief Whip. Wij zeiden altijd Sjiewiep en ik was als kind al getroffen door de tekening die erop stond :



Het waren de attributen van een ruiter  :  een pet, stijgbeugels en een zweep. Hoe toepasselijk dat mijn vader als Ruiter Sjiewiep rookte!

Als we op vakantie gingen moesten we soms lang in de auto zitten. Toen ik wat ouder was mocht ik wel eens voorin zitten, en de sigaret voor mijn vader aansteken. In het dashboard zat een sigarettenaansteker, die je moest indrukken en een paar minuten wachten tot hij genoeg gloeide.
Ook al rook ik zelf al dertig jaar niet meer en kan ik sigarettenrook nauwelijks nog verdragen, die geur van een pas aangestoken Chief Whip is voor mij altijd een van de meest heerlijke geuren gebleven...

Mijn vader werkte veel meer dan 8 uren per dag. Ook dat was binnen zijn generatie niet ongewoon. Hij was erg gesteld op, wat destijds luxe goederen genoemd werden, zoals een auto, televisie. Wij waren één van de eersten in onze straat met een auto en een televisie. 's Woensdagmiddags om vijf uur zat bij ons de huiskamer vol. Twee rijen buurtkinderen zaten dan rond de televisie te kijken naar  programma's als Pipo de Clown, Tex Tukker en Dappere Dodo. 

De aard van zijn werk bracht met zich mee dat mijn vader veel apparaten of instrumenten zelf moest maken of verbeteren. Hij was ontzettend handig en bedacht van alles. Ook daarbij kwam zijn pakje Chief Whip van pas. Als je namelijk de bovenkant van het pakje openmaakte had je een flapje van een paar centimeter hoog en ongeveer 8 centimeter breed.  Daarop noteerde hij van alles en schetste de eerste ideeën voor elk nieuw apparaat. Zo fungeerde het pakje Chief Whip voor mijn vader dus ook nog als agenda en ontwerpblok...