Dit is de toespraak van Tine Ruiter. 
Klik hier voor de toespraak van Wim Verhoeff.

Lieve familie en vrienden, beste kennissen, geachte aanwezigen. Hartelijk dank voor uw komst.

Bij deze gelegenheid wil ik een korte levensloop schetsen van mijn vader, Ab Ruiter.
Hij werd geboren op 10 oktober 1921 in Beetgum, een dorpje gelegen ten westen van Leeuwarden. Het was een stralende en warme dag, wel 20 graden, zo vertelde zijn moeder mij. En bijna altijd, U moet er maar eens op letten, is het op 10 oktober, mooi en warm weer.
Ab's vader was zoon van een winkelier, koopman en vervener uit Echten, die een zuivelopleiding gevolgd had, en zijn moeder was ook een boerendochter, tevens kleindochter van het hoofd der school in Engelen, vlakbij Beetgum gelegen.

        Het jonge gezin verhuisde kort na Ab's geboorte in 1922 naar het dorp Winsum in Groningen, waar zijn vader directeur werd van een zuivelfabriek. Hier werden de drie jongere broers van Ab geboren: Jo, Geert en Roel.
Zijn moeder beschreef Ab als een heel stout jongetje, dat altijd erg wild was. Met zijn 2 jaar jongere broertje ging hij vaak op avonturenjacht. En zo gaat het verhaal, dat zijn broertje Jo op een middag hoog in de pijp van de melkfabriek was geklommen, en vrolijk wuifde naar het personeel beneden. Angstige momenten dus voor de moeder.


De zuivelfabriek op een luchtfoto uit 1941. In 1976 is de fabriek gesloopt.
De schoorsteen was maar liefst 42 meter hoog.

        Begin jaren '30 verhuisde het gezin naar Meppel, waar Ab's vader een eigen zuivelfabriek opzette. Het werd een moeilijke tijd, vanwege de crisis en de grote concurrentie. In 1938 moest zijn vader het faillissement tekenen. Toch lukte het Ab's moeder die overtuigd was van het grote belang van onderwijs, alle vier zonen op de HBS in Groningen te krijgen. Zij zouden later alle vier goede posities in de maatschappij krijgen, waar wij, mijn nichten, neven en ikzelf, de derde generatie, weer van konden profiteren, doordat wij ook in staat werden gesteld een goede opleiding te volgen.

        Ab deed eindexamen HBS-B in 1938. Van een vrije beroepskeuze was in die tijd, door de omstandigheden, geen sprake. Ab was een intelligente jongeman, zijn rapporten vertoonden uitsluitend achten en negens, zowel voor wiskunde als voor talen. Hij had kunnen gaan studeren aan de Universiteit van Groningen, of aan de Technische Hogeschool in Delft. In overleg met zijn ouders werd gekozen voor een kortere technische opleiding, de MTS, ofwel Middelbare Technische School. Met dit diploma zou hij na drie jaar al geld verdienen, waarmee de opleiding van zijn jongere broers mede bekostigd kon worden.

        In 1940 kreeg zijn vader een nieuwe baan als controleur bij een Zuivel vereniging in Den Haag. Ab verhuisde wat later ook naar Den Haag, trok bij zijn ouders in, en haalde in 1942 het eindexamen MTS in Rotterdam. Hij koos voor de richting Bouwkunde.
In de oorlogstijd werd Ab gedwongen te werk gesteld als 'ingenieur' bij een architecten bureau in Berlijn en maakte twee en een half jaar daar de oorlog mee. Met honger, bombardementen. Hij kwam lopend terug met zijn Groningse vriend Dik, de bagage in een kinderwagen.
In Den Haag trok hij weer bij zijn ouders in, in 1945, 24 jaar oud. Het was in Den Haag, dat een ware romance ontstond. Op een dag kwam de zuster van voornoemde Groningse vriend Dik bij hem langs, om de groeten van haar broer te doen. Zij bracht een Groningse vriendin mee, Anke Bousema geheten. Het was deze Anke, die Ab's speciale belangstelling had. En er volgden diverse afspraken. Anke kwam uit Briltil, een klein dorpje dichtbij de stad Groningen. Het 'Westen' oefende een bijzondere aantrekkingskracht op haar uit. Na de oorlog solliciteerde ze als kinderverzorgster bij een barones in Den Haag, waar ze werd aangenomen. Het was een 'verlichte' adellijke familie, want zij mocht gewoon met het gezin aan tafel mee-eten. Anke was intern, en Ab bezocht haar herhaaldelijk in het huis van de Barones. En als Anke en Ab hier alleen waren, dan speelde Ab, de butler 'James', die haar bediende. Op 29 december 1948 trouwden ze in Den Haag. Ze kregen een eigen huis, en in 1950 werd hun dochter Tine geboren.

        Ab begon direct na de oorlog met zijn technische loopbaan. Er volgde een tijd van zeer drukke werkzaamheden in de periode van opbouw na de oorlog. Voor de conscintieus werkende Ab betekende dit vaak 'overwerken' in de avonden, in de weekeinden. Hij werkte als betonconstructeur bij enkele architecten bureaus in Rotterdam. Daarna bij het Ingenieurs Bureau voor Bouwnijverheid, IBB, in Oegstgeest van 1956 tot 1973, ofwel 17 jaar. Zijn gezin verhuisde mee.
In zijn IBB tijd volgde hij een opleiding houtspecialist waarbij hij de titel 'ingenieur' verwierf. Hij maakte promotie bij het IBB, en was lange tijd hoofd van de tekenkamer. Tijdens een reorganisatie en fusie verloor hij die verworven positie. Hij ervoer dit als zeer onprettig en uit protest droeg hij geen overhemd meer met stropdas op kantoor, maar een coltrui. Wat hem overigens, vond ik toen, best mooi stond.
Op andere wijze kon hij toch weer promotie maken. In 1973 werd hij Technisch Directeur van een houten spanten fabriek in Nieuw Amsterdam. Met verve stortte hij zich op zijn nieuwe werk, dat voor hem een uitdaging was. Hiermee begonnen voor Anke en Ab, de Emmense jaren. Een crisis in de bouw trof evenwel dit bedrijf dat in 1982 failliet ging.

        De overgang van een zeer drukke werkkring naar de pensioentijd verliep voor Ab niet problematisch. Hij ondernam allerlei activiteiten waar hij vroeger minder tijd voor had. Ab had een brede belangstelling en bouwde in zijn leven kennis op diverse terreinen op.
Naast zijn theoretische technische kennis, ontwikkelde hij ook de uitvoerende techniek. In de IBB tijd in Oegstgeest presteerde hij het om naast zijn werk, geheel zelfstandig een houten zeewaardig jacht te bouwen in de timmerfabriek van het IBB. De boot noemde hij, als dank naar het IBB, Ibbeltje, ook een Friese meisjes naam.

        Behalve in de geschiedenis verdiepte hij zich ook in de literatuur en in talen. In de Emmense jaren was hij actief lid van de Vereniging van Hout Constructeurs, en schreef hij over bepaalde houtprojecten in het vaktijdschrift. Hij werd, met Anke, lid van een leesclub, waar Nederlandse romans, gelezen en besproken werden. Ook ging hij een nieuwe taal leren, Russisch. Dat vond hij een interessante taal. De locatie van de Russische les was de laatste jaren zijn huis in de Statenhoek. Na zijn verhuizing naar de Bleerink vonden de lessen tot veertien dagen geleden daar plaats.
Ab kwam in aanraking met het artistieke milieu in Amsterdam in 1975, door de man van zijn dochter de kunstschilder Paul Husner. In korte tijd maakte hij zich kennis van de schilderkunst eigen, en toonde zich altijd geïnteresseerd in de jonge kunstenaars om ons heen. Ook in mijn vak, de Antropologie en mijn Indonesië specialisatie, toonde hij altijd grote interesse.

        Ab was een lichtend voorbeeld voor ons: altijd goed gehumeurd, positief ingesteld, relativerend, een fijn gevoel voor humor, humanistisch en flexibel.
Eind 2002, was na langdurig onderzoek, Alzheimer bij Ab geconstateerd, en begon begin 2003 de behandeling in het open dagcentrum de Iemenhof in Emmen. Ab ging 'naar de cursus', zoals hij dat noemde. Vanaf half november vorig jaar verhuisde hij permanent naar de afdeling de Bleerink, vanwege zijn verslechterde toestand.

        Op deze plaats wil ik mijn moeder Anke, namens haar kinderen en familie oprecht bedanken voor de enorme zorgzaamheid en het grote geduld, dat ze getoond heeft in de ziekte periode van Ab.

Nu wil ik het woord geven aan Wim Verhoeff, hoofd van de Iemenhof.

Tine G. Ruiter