Dit is de toespraak van Wim Verhoeff. 
Klik hier voor de toespraak van Tine Ruiter.

Velen van de hier aanwezigen zullen mij niet kennen; ik ben Wim Verhoeff en sta hier in mijn hoedanigheid als hoofd van het dagbehandelingscentrum de Iemenhof, waar Ab Ruiter de laatste jaren van zijn leven naar toe ging.

Ab Ruiter leed namelijk aan dementie, een ziekte die je hersenfuncties aantast; je wordt vergeetachtig in toenemende mate, je denken en handelen worden aangetast; alle vaardigheden die je maken tot de mens die je bent en zoals de omgeving je ervaart, takelen soms langzaam, maar vaak ook sneller af.

Voor ons was hij meneer Ruiter; een intelligente, sociaal vaardige man, die het leven positief en met veel humor tegemoet trad.
Ik zie hem nog komen die eerste dag: met flair en met zijn gebruikelijke charme betrad hij het gebouw, toen beschikte hij nog over veel vaardigheden en boeiende verhalen.
Voor hem hoefde het niet, maar voor zijn Anke deed hij het, besef en inzicht in zijn ziekte waren toen al vervaagd, maar voor Anke ging hij wel naar de cursus; want dat was het verhaal, training voor zijn geheugen.
Binnen enkele weken had hij zich opgeworpen als middelpunt van de groep bezoekers: hij kon nieuwe mensen gerust stellen, was de grote stimulator, maakte met iedereen een praatje en had veel belangstelling, ook voor werelden die niet de zijne waren.

Zijn beheersing van de taal en zijn grote en uitgebreide kennis maakten hem erg populair. Zijn taalgebruik was klassiek, ouderwets en erg bloemrijk. Vaak werden er uitgebreide en soms wel eens heftige discussies gevoerd over de betekenis van een woord of gezegde. Hij greep maar al te vaak naar een woordenboek om een puzzel of vraagstuk op te lossen.

In die tijd kon hij dat nog, al schemerde door al die verhalen ook de hiaten in geheugen en taalgebruik. Hij stond zichzelf dat niet toe, al kennen wij ook de momenten waarin hij verdrietig was en dingen bagatelliseerde die te moeilijk waren of die hij niet onder ogen durfde zien.
Zijn positieve instelling heeft hem altijd behoed voor al te verdrietige momenten.

In de loop van de afgelopen twee jaar verergerde zijn toestand; zijn verhalen werden steeds minder, zijn taalgebruik beperkte zich en zijn belangstelling verminderde.
Ook allerlei gewone alledaagse handelingen kon hij niet meer volbrengen, desondanks heeft hij nog lang thuis kunnen blijven wonen, ook dankzij de zorg en de aanvaarding van zijn ziekte door Anke.
Het was mooi om te zien hoe beiden groeiden in de aanvaarding.

Ab is gestorven zoals hij was, in rust en zonder protest.

Wij zullen hem blijven herinneren als een markante persoonlijkheid, een fantastisch mens. Hij heeft ons ondanks zijn ziekte, veel geleerd, over mens-zijn en tolerantie.

Wim Verhoeff