I n        M e m o r i a m

                                Hendrik J. Ruiter.

                                sinds 25 februari 1966 weduwnaar van T. Meyer,
                                in de ouderdom van 87 jaar.

Plotseling! Ja, dat was op zondagmorgen 30 september 1973. 0p de Dag van de HERE. Een schrede tussen leven en dood. Hij was des morgens opgestaan, zich aangekleed, gaan eten, en toen zijn plaatsje aan de radio. Luisteren naar de kerkdienst. Getrouw als altijd: zondags naar de preek. Al is het dan ook een radiopreek. En dan dat volkomen onverwachte. En hij was niet meer. God nam hem weg. Donderdagmiddag is hij in Tijnje begraven. De rouwdienst had als tekst: Jesaja 21 : 11 en 12.
                                'Wachter wat is er van de nacht?'
Jesaja gaf door: de morgen komt! Dat was ruim 2600 jaar geleden. Wij mochten doorgeven : de Morgen is gekomen.
De Zon der gerechtigheid is opgegaan. En die was ook opgegaan voor br. Ruiter. De macht van de zonde en de doodsmacht was overwonnen. Dat hebben wij te danken aan de Here Jezus. En dat is onvoorstelbaar rijk. En daarom was het wel een zaak van droefheid, een treuren, maar geen treuren als degenen die geen hoop hebben. Br. Ruiter was een eenvoudig christen. Hij was ook een trouw christen. Hij heeft ook in zijn lange leven wel veel kunnen begrijpen van Job, toen die zei: heeft niet de mens een strijd op aarde? Maar hij wist zich in goed gezelschap.
Harde werker voor zijn gezin, een beste man, een goed huisvader, en een lieve opa. Een stille getuige, ook de laatste jaren in de Flecke, het verpleeghuis in Joure, waar hij vrij spoedig na het overlijden van zijn vrouw in 1966 heenging.
Hij heeft daar nog goede jaren gehad.
Wat zong hij nog vaak mee, en wat genoot hij van de muziek.
Het muziekkorps van hem. Als je met hem sprak, dan kwam altijd 'De Bazuin' in het gesprek voor. Kort voor zijn heengaan is ons korps nog naar Joure geweest. Daar heeft hij van genoten, dat was zijn trots. Aan dat alles is nu een eind gekomen, en met de Prediker kunnen wij zeggen: br. Ruiter ging naar zijn eeuwig huis. Voor altijd bij de Heer! Wat een troost. En voor degenen die achterblijven, is ook dit heengaan een roepstem, om eens even bij stil te staan, en ons af te vragen : waarheen zijn wij op weg? En moge dat antoord dan zijn:
                                Wij gaan op des Konings roepstem,
                                Naar Gods huis, naar het vaderland.
Dat is het antwoord van het geloof. En dat geloof moet blijken elke dag weer. Want die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven, maar wie niet gelooft, die zal het eeuwige leven niet zien.
Dit was: op de plaats rust.......en voorwaarts christenstrijders.